სახეს ირონია სიმწრის ეფინება ისე უბილწესი იქმნა თაობები ყელში დედამიწას ბოღმით ეტირება ფეხს რომ აბიჯებენ არარაობები

ცხოვრება მაშინ ყველაზე მშვიდია როცა ყველაფერი ფეხებზე გკიდია

ზოგჯერ გიწევს ახვიდე ძალიან მაღლა რომ დაინახო თუ რა პატარა ყოფილხარ

მე მინდა ვიყო ბედნიერი ვიყო და არა ვჩანდე.

ყოველთვის თვალს ცრემლი ეპარება,ვერც ხვდება ისე უჩუმრად იპარება,ზოგჯერ ტკივილით აღსავსე ბოლომდე,გულამდე იპარება..

ბილიკზე ბევრი ნაპრალია ამ ცხოვრებაში კი ბევრი ახვარია.

-გიყვარვარ?
-რატომ მეკითხები ასეთ სისულელეებს?
-კი თუ არა?
-რათქმაუნდა არა
-(ღიმილი)მოგიწევს

არის წუთები როცა საჭიროა ჩაიდინო რაღაც უაზრო საქციელი.

საფლავს მითხრით მაგრად მლანძღავთ პირისპირ კი ლეკვებს გავხართ.

ყველაფერს ჰქონდა დრო,იყო დრო როცა მჯეროდა ღიმილის,იყო დრო როცა მჯეროდა ბედნიერების,იყო დრო როცა მჯეროდა სიყვარულის,იყო დრო როცა მჯეროდა მარადისობის მაგრამ ახლა?ახლა მხოლოდ სიკვდილის მწამს რომელიც არასოდეს დამტოვებს მარტოდ.

ზოგჯერ ისე ვნატრობ კიდევ ერთხელ დავინახო მისი ღიმილი,კიდევ ერთხელ გავიგონო მისი ყვირილის ხმა,კიდევ ერთხელ მომეფეროს მისი ხელები მისი ნაზზი ხელები,როგორ მინდა კიდევ ერთხელ მომეფეროს თმაზე და მითხრას ჩემი პრინცესა ხარო.თუმცა მამამ თქვა ის აღარ დაბრუნდებაო..:((

დრო არაა მკურნალი,ის უბრალოდ გვაჩვევს ტკივილთან ერთად ცხოვრებას.

ადამიანები გვატყუებ,უმრავლესობა გვიყენებს,ჩვენს ზურგს უკან იცინიან,ჩვენ ზურგს უკან ჭორაობენ,ისინი ოდესმე მიხვდებიან რამხელათ დიდ შეცდომას უშვებენ თუმცა ეს ძალიან გვიან ხდება ხოლმე.

სხვებისაგან გარიყულს ხშირად გიწევთ ტირილი?მე კი,ყოველთვის ვცდილობ დავანახო სხვებს თუ როგორი ძლიერი ვარ,ხშირად ვამბობ რომ ტირილი არ შემიძლია თუმცა მარტოდმარტო დარჩენილი უმწეოდ,ატირებული გავრბივარ სარკესთან რათა ჩამოვაცილო თვალებს ტკივილი.ხშირად ვგრძნობ ჩემი სხეულიდან გამოჟონილ სევდის სურნელს.