10:27 PM say that it's true//.. say that you love me | |
`Love Circule` "რამდენჯერაც არ უნდა ვიჩხუბოთ, ვუყვიროთ და ვლანძღოთ ერთმანეთი მაინც ერთად ვიქნებით..."   (თავი 46) დრო, როგორც ყოველთვის, უჩვეულოდ მიედინებოდა. რათქმაუნდა ცხოვრება ჩვეულ ნოტებს მიზდევდა და მეც ამას ვეგუებოდი. თუმცა თბილისში დაბრუნების შემდეგ მალევე ჩაანაცვლა გრძელ ხის მერხთან ჯდომამ და ლექციების სმენამ საწოლში გატარებული საათები. ახლა უკვე სწავლას დიდი გულისყურით ვეკიდებოდი და მთლიანად ამ საკითხზე ვიყავი კონცენტრირებული, უფრო სწორად რომ ვთქვათ "ვცდილობდი" თუმცა ჩემი ფიქრები სულ შორეულ ვარსკვლავ გაჰყურებდა და არაფერ კონკრეტულზე, გონების მოთოკვის საშუალებს არ მაძლევდა. ასე გაგრძელდა მთლიანად პირველი სემესტრი. დეკემბერი ცივი სუსხიანი დღე იდგა, აი ისეთი, ცხელ საბანში, რომ თბილად ჩაიფუთნებოდი და გაბრუებული გონებით ნანატრი სიზმრებისკენ იბრუნებდი თვალებს და შემდგომ კარგახანი არ მოისურვებდი რეალობისთვის თვალის შევლებას, თუმცაა... -ადექი ელენეეე გაგვიანდება, ხომ იცი დღეს ბოლო დღეა.-ბაბის ხმამ გამომაღვიძა და დამიფრთხო ჩემთვის საყვარელი სიზმრებიი. -ბოლო დღე იმ ტანჯვისა, რომელიც ჯერ კიდევ ვერ გამიცნობიერებია როდის დაიწყო.  -ჯერ კიდევ თვალებ დახუჭულმა ვუპასუხე ბაბის და იმ ბალიშში ჩავიძირე, რომელსაც ცოტახნის წინ ბაბი გამეტებით თავში მირტყავდა. -გოგო ადექი რა.-ჩაიბუძრუნა ბაბიმ და,როგორც იქნა საწოლს მოშორდა. მეგონა ოთახიდან გავიდა და ისევ შემეძლებოდა გონების გათიშვა თუმცა შევცდი. -რას იცვამ აბა? -უხხ ბაბი რა შენ ხომ არ მოასვენებ ადამიანს.  -რაღაც არარსებული ძალით წამოვხტისაწოლიდან და ხალათს დავავლე ხელი. -მიდი მალე შხაპი მიიღე და მე შეგირჩევ რამეს, თორე დაგაგვიანდება.-მითხრა და რაღაცნაირად შემომხედა, მის გამოხედვაზე ჩავიცინე და აბაზანაში შევვარდი. ცხელმა წყალმა, როგორც იქნა გამომაფხიზლა. ოთახში, რომ დავბრუნდი ცემს საწოლზე დაწყობილ ტანსაცმლეს დავავლე ხელი, როგორც ყოველთვის ყველაფერი დიდი გულისყურით იყო შერჩეული, თუმც აბაბი იქ აღარ ჩანდა, მეც დიდი ძალდატანებით გავემზადე დღევანდელი დღისთვის და სასაუზმოდ დაბლა ჩავედი. -დილამშვიდობის...-სამზარეულოში შესვლისთანავე უთხარი გაღიმებულ მარის და გვერდით მოვუჯექი. -დილამშვიდობის.-მითხრა მანაც და ბაბის გახედა. -ხოდა გოგო რას გეუბნებოდი? აა ხო, ხოდა ჩემი ნომერი ჩავაწერინე და დამპირდა შეგეხმიანებიო.-დაასრულა მარიმ საუბარი და კმაყოფილი სახით დააცქერდა ბეკონს, როგორც ჩანს ჩემს იქ გამოცხადებამდე დაწყებულ თემაზე საუბრობდნენ, რომელმაც რათქმაუნდა ძალიან დამაინტერესა. -აბა მოყევით ეხლა რა გამოვტოვე? -რადა გოგო მარი გუშინ ხომ ბიბლიოთეკაში იყო და ვიგაც ბიჭი გაუცნია. -მართლააა? -სიხარულისგან წმაოვიყვირე და ჩაი მოვსვი. -ხო გოგო იცი რა საყვარელიააა?-აღფრთოვანებით გამომხედა მარიმ და მხოლოდ ახლა შევამჩნიე, როგორ უციმციმებდა თვალები. -ვაიმე რა კარგიაააა, გილოცავ და არ დაურეკავს ჯეერ?  -არა მარა ვიცი, რომ დამირეკავს.-ჩაიიცინა. მეც საუბარი აღა გამიგრძელებია და მიმდინარე წუთების სიჩუმით შემკობა გადავწყვიტე. ვფიქრობდი დღევანდელ დღეზე, თუ როგორ გრანდიოზულად ჩაივლიდა ეს ყველაფერი, მიხაროდა, უსაზღვროდ, რომ მალე თავისუფალი ვიქნებოდი და როგორც იქნა გემრიელად გამოვიძინებდი (:დ). სიჩუმის რამოდენიმე წუთმაც ჩაიარა და სამივენი ფეხზე წამოვდექით. ჩანტას დავავლე ხელი და სამზარეულოდან გამოვედი. -დეეე, მაა წავედით ჩვენ-გავძაღე მშობლებს და გასასვლელ კარებს მივაშურე, რათქმაუნდა უკან გამომყვნენ ბაბი და მარი. გასვლისთანავე ვიგრძენი დეკემბრის ცივი და სასიამოვნო სუსხი, გრილი ჰაერი, და ქარი,რომელიც სულ ოდნავ არხევდა გამხმარ ხის ტოტებს, როგორც იქნა ბუნების მშვენიერებით ტკბობას, მოვრჩით თუ არა ჩემ კაბრიოლეტში ჩავსკუპდით და ინსტიტუტისკენ გავეშურეთ. ავტოსადგომზე, როგორც ყოველთვის ბევრი მანქანა იდგა, მეც ვერცხლისფერი ბეემვეს გვერდით გავაჩერე ჩემი კაბრიოლეტი და კარები გავაღე, შემდეგ ფრთხილი ნაბიჯით დავტოვე მანქანის სალონი და დიდი შენობისკენ გავეშურე. ლექციაზე მიმავალს ყველა დიდი ღიმილით და გამოსამშვიდობებელი ფრაზებით გვეგებებოდა, როგორც იქნა ოთახამდე მივაღწიეთ და ადგილი ჩვეულ, გრძელ ხის მერხთან დავიკავეთ. დრო, ისევ დრო, რომელიც ისევ ნელა გადიოდა. რაზე აღარ ვფიქრობდი, მთელი ამ დროის მანძილზე, გამახსენდა სკოლის ბოლო დღე ))  როგორი სიხარულით დავდიოდით ჰოლში, მთელი გაკვეთილების მსვლელობის, დროს, როგორ ვუშლიდით მასწავლებლებს ნერვებს და როგორც ცუშლიდით გაკვეთილის ჩატარებაში ხელს, ყველას გვიხაროდა, ყველა ვხალისობდით, ახლა კი... ოჰჰ როგორ მომენატრა ის დრო როცა სკოლაში დავდიოდი, როცა ჯერ კდიევ პატარა ვიყავი, როცა არაფრის არ მეშინოდა, როცა დროს მხოლოდ გართობაში ვფლანგავდი და მაშინ თითოეული სააათი დიდი ხალისით იწურებოდა, მაინც რამდენი რამ შეიცვალა მას შემდეგ, მაგრამ ახლაც კი ტუჩის კუთხეში წარსულისგან თანდაყოლილი ღიმილი მეპარება და ძალაუნებურად ჩემი ღიმილი იზრდება. ხის მერხზე რარაც უჩვეულო ფიგურების ხატვას მოვყევი, ფიქრებიდან ბაბის ტაშის კვრამ გამომიყვანა. -გამოფხიზლდი გოგოო, ლექტორი გიყურებს. -ხო კარგი.-ვუთხარი და როგორც იქნა ანთებული ღიმილი, ისევ გამიქრა სახიდან. -როგორც იქნაა!-წამოვიყვირე და ფეხზე წამოვხტი, როგორც იქნა დამთავრდა ტანჯვა. დაუყოვნებლივ დავავლე ჩანთას ხელი და გარეთ გავვარდი, თუმცა წასვლის წინ ყველას დავემშვიდობე. დიდი სისწრაფიდ გავვარდი შენობის ეზოში. -კაი გოგო რას დახტიხარ ვირაცას გიჟი ეგონები.-ცაიცინეს ბაბიმ და მარიმ და მე მომიახლოვდნენ. -ჰა აბა არ ავღნიშნოთ ეს დღე?-ტაში შემოკრა მარიმ. -აბა რა წავედით მე გეპატიჟებით ყველას-გახარებულმა წარმოვთქვი. -მგონი ვიღაცას მოენატრეე-ჩაიცინა ბაბიმ და ჯერ მარის შემდეგ კი მე გამომხედდა, როდესაც ჩემს სახეზე გაურკვევლობა შემაჩნია თვალებით ჩემს უკან მიმითითა, მეც მის მზერას მივყევი და თვალებზე, ჩემს კაბრიოლეტს მიყუდებულ დათოზე შემრჩა. -დათოოოო!!-მთელი ძალით წამოვიძახე და მისკენ გავიქეცი. მხოლოდ მაშინ წავატორმუზე, როდესაც მის მკლავებში აღმოვჩნდი.  -გილოცააავ თავისუფლებაას. -მადლობააა-გავიცინე, როგორც იქნა ბაბი და ამრცი ცვენთან გაჩნდნენ. -როგორ ხართ გოგოებო? -კარგად დათო შენ?-ერთქმად მიუგეს ორივემ. -რავი არამიშავს. აბა რას აპირებთ? არ აღნიშნავთ ამ ნანატრ დღეს> -აი ზუსტად მაგაზე ვლაპარაკობდით ახლა. ხომ წამოხვალ?-გავუღიმე. -მაგას არ გამოვტოვებ დამერწმუნე-ჩაიცინა. -ხოდა წავედით-ვუთხარი და კაბრიოლეტის კარები გამოვაღე. მე საჭესთან დავჯექი დათო გვერდით მომიჯდა, ხოლოდ გოგოები უკან მოკალათდნენ. ჩვენც ერთ-ერთ ყველაზე პრესტიჟულ რესტორანს მივაშურეთ, იმაზე ლაპარაკით აღარ დაგღლით რაც რესტორანში გადაგვხდა თავს, როგორც იქნა ამდენი ხნის შემდეგ პირველად ვიგრძენი შვება, ახლა მივხვდი, როგორ მაკლდა ამდენი ხნის მანძილზე სიცილი. იმდენი ვიცინეთ, რომ ბოლოს ყველას მუცელი გვტკიოდა, როგორც ყოველთვის ბევრი ვჭამეთ და სმინათც არავის ჩამოვუვარდებოდით. ერთი სიტყვეთ ამ დღემ არაჩვეულებრივად ჩაიარა. *** -არ შემოხვალ? -არა იყოს სახლში წავალ დავისვენებ-მითხრა დათომ და მომეხვია. -კარგი ხვალამდე-ვუთხარი და სახლში შევედი ბარბაცით. შემოსასვლელში დიდ საათზე შემრჩა თვალებიი, მხოლოდ ახლა ვიგრძენი, რომ უკვე საკმაოდ გვიანი იყო. მაშინვე მაღლა ავედი, დიდი ძალდატანებით გამოვეწყე საღამურში და თბილ ლოგინში შევწექი, საბოლოოდ ეს დღეც დასრულდა, თვალები თავისით დამეხუჭა, არაფერზე ფიქრის თავი აღარ მქონდა, ამიტომ შევეცადე ზემოთ ხსენებული ტკბილი სიზმრები გამეგრძელებინა. *** ამასბაში ალბად დაგაინტერესათ ჩემს და დათოს ამბავმაც, სულ რაღაც ორი სიტყვით შეიძლება ვთქვათ, რომ ჩემი ბედნიერება მთლიანად თუ არა ნაწილობრივ მაინც დათოს დამსახურებაა. როგორც კი ბათუმის შემდეგ თბილისსში დავბრუნდით, დათოს თითქმის ყოველდღე ვხედავდი, სად აღარ დავყავდი რითი აღარ ცდილობდდა ჩემს გართობას, უბრალოდ მინდა ვთქვა, რომ ადამიანი, რომელიც პირველ ორ შეხედვაზე იდგა ჩემს თვალწინ, ალხა უკვე სრულიად სხვა ადამიანს ვუყურებდი და აღვიქვამდი. ამ დროის მანძილზე სასტიკად შემაყვარა მან თავი და სამუდამოდდაიკავა ჩემს ფიქრებში და გულში ადგილი.  მისი სითბო ჩემდამი ყოველთვის იმდენად ძლიერია, რომ საკმარისია ერთხელ შევავლო თვალი, რომ მეც მთლიანად სითბოთი ვივსები. დღე არ გავა, რომ მასზე არ ვიფიქრო. არ ვიცი მეტი რა შეიძლება ითქვას, ხანდახან იმაზეც ვფიქრობ, რომ მასდამი ჩემი მეგობრული სიყვარული შეიძლება, რაღაც უფრო მეტიც იყოს, მაგრამ ამაზე ფიქრს ყოველთვის გავურბივარ თუმცა არ ვიცი რატომ, ესეც ერთგვაერი ცხოვრებისეული ამოცანაა, თუმცა ის რაც ნამდვილად ვიცი, მიხარია, რომ დათო არსებობს ჩემს ცხოვრებაში. აქვე შევეხები ჩემთვის მტკივნეულ თემას, ალბად მიხვდით, ვინ ან რა მაქვს მხედველობაში. რათქმაუნდა ეს ჯასტინია. დიდიხანია, მივხვდი, რომ ყველაფერი დასრულდა, დიდიხანია მივხვდი, რომ ეს უბრალოდ წარსულად დარჩა, ამდენი წლის შემდეგ მასთან არანაირი ურთიერთობა არ მქონია, არანაირი შეხება, რათქმაუნდა ამაში არ ვგულისხმობ იმას, რომ ჟურნალის ყდებზე ხშირად ვხედავ (:დ). ხშირად.. არა ხშირად არა ახლა უკვე იშვიათად , მაგრამ მაინც ვფიქრობ, ხოლმე ჯასტინზე და ყოველთვის ცრემლით სრულდება ჩემს წარსულტან შეხება, მაგრამ ახლა უკვე მეღიმება, არა იმიტომ რომ ეს დასრულდა, არამედ იმიტომ, რომ ეს ყველაფერი იყო და ტკბილ მოგონებად მაინც დარჩა ჩემი გულის რაღაც ნაწილში...  ბოდიშსს გიხდით ბავშვებო დღეს მეტი ვეღარ მოვასწარი და იმედია მოგეწონებათ და ისიამოვნებთ ძალიან მიყვარხართ მადლობა ვინც მხარში მიდგახართ ყველას და ბოდიში ამდენად ხშირი დაგვიანებებისთვის ვეცდები რამენაირად გამოვასწორო ეს ყველაფერი და მალ-მალე დავდო ხოლმე ახალი თავები. ხოდა ბოლოს რაც შეეხება ჯასტინს სულ მალე გეღირსებათ :დდ კომენტარები არ დაგავიწყდეთ!! ... ))) | |
|
| |
| სულ კომენტარები: 6 | |
|
| |
