8:20 PM say that it's true//.. say that you love me | |
say That it's true//.. say that you love me (part 47) როგორც იქნა, ახალი თავი ეს თავი ეძღვნება მაგდას ( მადლობა, რომ კითხულობ ჩემს მოთხრობას    -ანუ რა გინდა თქვა, რომ ახალ წელს ერთად ვერ შევხვდბეით?-გაოცება, შეშფოთება, სევდა, ათაში ემოცია, რომელიც ახლა, ჩვენს გარშემო ტრიალებდა. -ხოო... ეგრე გამოდის-ამოიოხრა და გრძელ ტახტზე დაეშვა მარი. -აუ კარგით რაა, ჩვენ ხომ ესე არ შევთანხმებულვართ.-ისევ ბაბის გაუთავებელი ბუზღუნი, ამას დამაატებული ჩემი წუწუნი, მარის ცრემლები და საბოლოო სიტყვები. -კარგით, გოგოებო რა გჭირთ, სულ 1 თვე, მერე ისევ გნახავთ, ერთ ახალ წელს, როგორმე უჩემოდ გადაიტანთ. -შენთვის ადვილია სათქმელად, რა გენაღვლება, ბიძაშენთან იტალიაში 1 თვე, ფეხი ფეხზე გადადებული-თქვა ბაბიმ და თვალები რაღაცნაირად აათამაშა. -yeah ofcourse... -კარგით რა რა გჭირთ?-წამოვიყვირე უცბად.-რა სახეები ჩამოგტირით, მერე რა რომ მარი 1 თვით ჩვენტან არ იქნება და ეს 1 თვე ისე გაიწელება, რომ ალბად 1 საუკუნედ მოგვეჩვენება-თანდათან ხმა გამიწყდა და ბოლოს დავდუმდი. ეს დღე წუწუნში, ბარგის ჩალაგებასა და კრუსუნში გავიდა, მერე ერთი ჯგუფური ცრემლების ნაკადიც დაერთო, ასეთი მხნე და სასტიკი გაცილება ჯერ არსად არ მინახავს, არცერთ კინოში და არც იმ მოტხრობებში, რომელთაც ხშირად ვკითხულობდი (მე ძირითადად სევდიან მოტხრობებს ვკითხულობ ხოლმე). ``` -ანუ 1 თვით ბაი ბაი?-ისევ სევდიანი სახეები დავიჭირეთ, ორივემ და იმ გასასვლელისკენ გავიხედეთ, რომელშიც მარი სულ ცოტახანში გაუჩინარდებოდა. -კარგით, ნუ ჩამოგტირით სახეები.-ისევ აწუწუნდა მარი, მაგრამ ყველაზე მეტად მას უჭირდა ღიმილი, ყველაზე მეტს ის წუწუნებდა, თითქოს იტალიაში კი არა სადღაც სოფელში მიდიოდეს, სადაც არც ტელეფონებია, არც ინტერნეტი და არც არაფერი, სიცოცხლის განსახიერება, ძროხების და მსხვილ ფეხა საქონლის გარდა. -I'll miss You bey..-ვუთხარი და მთელი ძალით მოვეხვიე  -I"ll miss You Too-წამოიყვირა ბაბიმაც და ჩვენს მკლავებში გაერია. სამწუხაროდ მალევე წავიდა მარიც და მის წასვლასთან ერთად რაღაც ნაღველი შემომერია გულზე და სახლში მისვლამდე თან გამყვა, თუმცა იქ უკვე სხვა რამეზე, მომიწია დარდი. გათო გაცეცხლებული მელოდებოდა სასტუმრო ოთახში. ასეთ აფორიაქებულს მას პირველად ვხედავდი. -ჰაი როოგორ ხარ?-მივედი და გადავკოცენე, თუმცა მან ცივად მომიშორა და ტახტზე ჩამოჯდა. -რა გჭირს?-დავსერიოზულდი და მის წინ ჩამოვჯექი. ვიხედებოდი, მისკენ თუმცა ის ხმას არ იღებდა, ჩუმად იჯდა და მე მიყურებდა, თუმცა ფიქრებით სადღაც შორს დაფრინავდა. არ ვიცი რამდენიხანი გაივლიდა მიმდინარე წუთები ან საათები სიჩუმეში , მე რომ არ გამოვსულიყავი მწყობრიდან. -დიდხანს უნდა გელოდო?-ესეთი მაღალი და სიბინძურით აღსავსე ტონით მისთვის ჯერ არ მიმიმართავს, მეთვითონაც შემეშინდა.-მაპატიე-ისევ ჩუმად ჩავილაპარაკე. დათო წამოდგა და გვერდით, მომიჯდა. ცოტათი დატკბა, მისი გახშირებული სუნთქვა, ისევ ყურში ჩამესმოდა. თავისი გაყინული ხელები ნიკაპზე შემახო და თავისკენ მიმახედა, შემდეგ თვალებში ჩამაშტერდა და ლოყაზე ჩამოგორებული ცრემლი მომწმინდა. -მიყვარხარ ელენე-არ ვიცი, როგორ მაგრამ წამის მეასედებში, მისი თბილი თუჩები ჩემსას შეერწყა, თუმცა ეს შერწყმა არ იყო ისეთი, როგორსაც მე მოველოდი, არა მე ამას არც კი მოველოდი, ეს ყველაფერი ისეთი უცნაური იყო, ტანში ერთიანად გამაჟრჟოლა, ვეცადე მომეშორებინა, თუმცა ძალა არ შემწევდა, როგორღაც მაინც დავიხსენი თავი, მისი მკლავებიდან. -ელენე გთხოვ მომისმინე!-ჩამაშტერდა ისევ ცრემლებით, მოქუფრულ სახეზე. -მაპატიე გთხოვ.-მითხრა და იატაკს დააშტერდა-აქ სულ სხვა რამის სათქმელად მოვედი. მომისმინე გთხოვ, ახლა შენს გარდა არავინ აღარ მაღელვებს. -გისმენ-ოდნავ ძიღნარევი ტონით ვუპასუხე, თუმცა ხმა ჯერ კიდევ მიკანკალებდა. -ხვალლ... ხვალლლ. ელენე ხვალ ინგლისში ვბრუნდები.. -რატომ? -მაპატიე, მაგრამ სხვა გზა არ მრჩება, მეც არ მინდა, რომ ახლა წავიდე, მაგრამ არ შემიძლია, უბრალოდ გამიგე, მე მინდა, რომ სულ ჩემს გვერდდით, იყო რადგან მიყვარხარ, მართლა ძალიან მიყვარხარ და მინდა, რომ შენც წამომყვე. არ შემიძლია, უშენოდ ვერ გავძლებ, ჩემთვის ისეთი ადამიანის, როლს ასრულებ, როგორიც გვერდით არასდორს მყოლია, ყოველთვის გესმის ჩემი და ყოველთვის კარგ ხასიათზე მაყენებ, მიყვარხარ ელენე გესმის? არ მინდა რომ ყველაფერი დასრულდეს, მინდა,რომ სულ ჩემს გევრდით იყო. -კი მაგრამ მე არ შემიძლია, ჩემი ცხოვრება ასე უბრალოდ მივატოვო.-ახლა ორმაგი სისწრაფიდ წაამომივიდა ცრემლები. -კი მაგრამ, შენ არ მოგიწევს არაფრის დათმობა, ყოველთვის შეძლებ შენი ოჯახის ნახვას. -არა დათო, მაპატიე, მაგრამ ერთადერთი, რამ რაც მთელი ამ დროის მანძილზე შენში არ მომწონდა, ეს ეგოისტობა იყო, უბრალოდ არ ფიქრობ ჩემზე. მიყვარხარ მეც ძალიან მიყვარხარ, მართლა ბევრს წარმოადგენ ჩემთვის, ეს დრო ისე ცუდად ვგრძნობდი თავს და შენს გარდა გვერდში არავინ მედგა, მართლა ბევრ რამეში დამეხმარე, ბევრ რამეში მიმახვედრე, თუმცა ასე არშეიძლება, მე შენ წესიერად ვერც კი გაგიცანი, არა უფროსწორად გიცნობ და სწორედ ამიტომაც გეუბნები, ჩვენ ერთად ვერ ვიქნებით. მე ვერასდროს ვერ შეგიყვარებ ისე, როგორც შენ ამას იმსახურებ, შენ სულ სხვა გჭირდება გვერდით, ის ვინც სამუდამოდ დაგიმშვენებს გევრდს, მე კი ასეთი არ ვარ, მაპატიე, მაგრამ მე ჩემს ცხოვრებაზე უარას ვერ ვიტყვი. -მესმის შენი, მესმის რასაც ამბო, მაგრამ მე შენ მჭირდები-მხოლოდ ახლაღა შევამჩნიე, როგო უციმციმებდა თვალებტან მომდგარი ცრემლი, როგორ შენელდა მისი გახშირებული გულის ცემა. -მაპატიე, დათო, მაგრამ არ შეიძლება ასე, ამით ორივე დავიტანჯებით. -არ მინდა, რომ წავიდე და ასე მიგატოვო, არ მინდა, რომ დამივიწყო, უბრალოდ შენ ჩემს გულში, ყოველთვის ამოუშლელი იქნები და ეს ყველაზე მეტად მაშინებს. -ცხოვრებაში ყველას უწევს რაიმეს დათმობა, მაგრამ ეს არ არის ბარიერი, მტავარია, რომ ცხოვრება გრძელდება, გახსოვს ამას რომ მეუბნებოდი? -მიყვარხარ...უშენოდ წამითაც ვერ ვიცოცხლებ-მითხრა და მთელი ძალით მომეხვია. *** წვიმიანი, სევდიანი ამინდი იყო, ისეთი, როგორიც ჩემს ნატკენ და გაყინულ გულში. ერთ დღეში უამრავი რამ მოხდა. წავიდა მარი, წავიდა დათო... ნელ-ნელა ყველა მიდის. მტკივა გული,საშინლად მტკივა, მაგრამ ყველაზე მეტად მომავალზე ფირი მტკენს გულს. ნუთუ მომავალიც ისეთივე შავი იქნება? აღარ მინდა ამდენი განსაცდელი, ყველაფერმა დამღალა. დღეს 31 დეკემბერია, ისევ ცრემლები მიდუღს, ისევ წვიმის წვეთებივით, ეცემა ჩემი ცრემლები, ხის იატაკზე. მახსენდება ძველი დრო, ისევ ფიქრები წარსულზე, რომელიც საბოლოოდ მომინელებს. ალბად გაინტერესებთ რას ვაპირებ საახალწლოდ. მე და ბაბი ერთად ვხვდებით ახალ წელს, ჩემს ოჯახში, მშობლებთან ერთად, ვიცი ბანალურად ჟღერს, მაგრამ სულ არ ვარ იმის განწყობაზე, რომ რაიმე ახალზეე და ორიგინალურზე ვიფიქრო და ალბად არც ბაბი. ამ ბოლო დროს ჩემს გამო ისიც სულ მოწყენილია, მარიც აკლია ჩვენს გიჟურ სა მეულს და მოკლედ ყველაფერი ცუდისკენ მიექანება. *** 1 იანვარი 00:00 გილოცაააავთ!!!-ერთხმად წამოიყვირა საზოგადოებამ და ჩემი ფიქრები დააარღვია, უცნაურმა შეკითხვა ნეტავ რა მოხდება ახლა? რა საშინელებაა,როდესაც გარედნა გიხარია, თუმცა შინაგანად, მაინც წყევლი ამ ცხოვრებას და გძულს, ეს ახალი წელიც რადგან არაფერი არ შეიცვლება უკეთესობისკენ. უეცრად ჩემი ტელეფონი აწკრიალდა , ეს უკვე მეოცეჯერ ხდება, თუმცა ამ ზარზე რარაც უჩვეულოდ დაიწყო გულმა ფეთქვა. -ელენე გილოცავ ახალ წელს. -მადლობა დათო შენც გილოცაავ!-აღტაცებით წამოვიძახე. -მომენატრე/ -მეც მომენატრე დათო... სამწუხარდ აქ მომიწევს გაწყვეტა რადგან მეტის გაგრძელების თავი აღარ მაქვს და ხვალ კიდევ დავდებ ერთ თავს მართლა გპირდებით :) დამიკომენტარეეთ | |
|
| |
| სულ კომენტარები: 9 | |
|
| |
