როგორც აღინიშნა, ამ ყველაფერს ვასკვნით იმაზე დაკვირვებით, რასაც ვხედავთ და რაც ვიცით, შესაბამისად ვვარაუდობთ, რომ ევოლუცია სხვაგანაც ანალოგიურ ბიომრავალფეროვნებას წარმოშობს. მაგრამ არაა აუცილებელი, უცხოპლანეტელები ჩვენი ზომისანი იყვნენ. მოაზროვნე არამიწიერი არსებების ზომა შეიძლება პატარა შენობას ან სატვირთო მატარებელს გაუტოლდეს. არც ისაა აუცილებელი, ჰქონდეთ ისეთი თავები ან კიდურები, როგორსაც დედამიწაზე ვხედავთ. შესაძლოა, არც კანი ჰქონდეთ და მის მაგივრად ფარავდეთ ცელულოზის გარსი ან მსგავი ეგზოტიკური საფარველი. უფრო გასაოცარია ისეთ უცხოპლანეტურ სიცოცხლის ფორმებზე ფიქრი, რომლებიც საერთოდ არ იზიარებენ ჩვენს ბიოქიმიას. არსებობს მოსაზრება, რომ თუკი სიცოცხლის საწყისი იქნება სილიკონი, მაშინ ორგანიზმი მიიღებს კრისტალურ სტრუქტურას და იარსებებს მაღალ ტემპერატურაზე, თუმცა სილიკონის სიცოცხლე არ იქნება ისეთი მოქნილი და ადაპტირებული, როგორიც ნახშირბადისაა.

ენერგიასთან დაკავშირებული კიდევ ერთი საინტერესო, მაგრამ შედარებით ნაკლებად მნიშვნელოვანი საკითხია, თუ როგორ ამუშავებენ თავიანთ ინფრასტრუქტურასა და ტექნოლოგიას. თუკი მათაც აქვთ წყალზე მოტივტივე გემები და განათების სისტემა, შეიძლება ეს იყოს განსხვავებული მეთოდი და ჩვენს ტექნოლოგიასაც მიესადაგოს, განსაკუთრებით იმ შემთხვევაში, თუკი ეს იქნება ენერგიის გამოყოფისა და დაგროვების უფრო იაფი საშუალება და არ იქნება დაფუძნებული ისეთ რესურსზე, რომელიც დედამიწას არ გააჩნია.

მეთოდი, რომლითაც უცხოპლანეტელები ჩვენთან კონტაქტს დაამყარებენ, განსაზღვრული იქნება მათი ისტორიით. საზოგადოება, რომლისთვისაც უცხო იქნება ძალადობა, სხვა ინტელექტუალურ საზოგადოებასთან სავარაუდოდ კეთილშობილური მიზნებით დაამყარებს კონტაქტს. თუმცა ასევე იქნებიან ფრთხილები, რადგან ეცოდინებათ, რომ შესაძლოა არსებობდნენ ისეთი ცივილიზაციები, რომლებიც მათნაირ ჰარმონიაში არ ცხოვრობენ. მეორე მხრივ, საზოგადოებას, რომლის შემადგენელი ნაწილიც გახდა კონფლიქტები (ჩვენი არ იყოს), ექნება ურთიერთობის ორი სახე – დიპლომატიური და სამხედრო. მეცნიერთა ნაწილი, მაგალითად სტივენ ჰოკინგი, ვარაუდობს, რომ თუკი ოდესმე ჩვენზე განვითარებულ ცივილიზაციასთან გვექნება კონტაქტი, ისინი ეცდებიან, მოახდინონ ჩვენზე დომინირება და დაგვიმორჩილონ, რასაც მიაღწევენ როგორც ძალის გამოყენებით, ისე დაშინებით. საბოლოოდ კი გავიზიარებთ ინდიელების ბედს, როდესაც მათ ევროპელები ეწვივნენ.

მივუბრუნდეთ ისევ ნეანდერტალელებს და წარმოვიდგინოთ, რომ მივაგენით უცხოპლანეტელებს, რომლებიც განვითარებით მათ დონეზე არიან. ისინი კონტაქტს უფრო სხვანაირად აღიქვამენ, ვიდრე ჩვენ. ისინი შეზღუდული იქნებიან მათი ტვინის შესაძლებლობებით და შეიძლება ვერც ჩაწვდნენ კომუნიკაციის ჩვენებურ მეთოდებს. ეს გამოიწვევს ჩვენს დადარდიანებას, რადგან გეგმები ჩაგვეშლება. ახლა წარმოვიდგინოთ, რომ კონტაქტი დავამყარეთ ჩვენზე გაცილებით წინ წასულ რასასთან, რომლებსაც ისე შევეფარდებით, როგორც ნეანდერტალელები – ჩვენ. შევძლებთ ურთიერთობის აწყობას თუ მათაც იმედგაცრუება ელით? ან იქნებ უკვე გადავლახეთ ის მინიმალური ზღვარი, რომლითაც ნებისმიერ ცივილიზაციასთან შეიძლება კონტაქტი?

ჰოვარდ ფილიპს ლავკრაფტის მიერ შექმნილი კოსმიციზმის იდეა ასე თუ ისე ესადაგება ამ საკითხს. ის აღწერს კაცობრიობის უუნარობას, ჩაწვდნენ იმ დიდ ძალებს, რომლებიც მართავენ სამყაროს, რადგან სამყაროს დიდ სქემაში ადამიანს ისეთივე უმნიშვნელო ნაწილი უკავია, როგორც მცენარეებსა და მწერებს.

თუმცა ჩვენ არ გვაქვს წვდომა იმაზე, თუ რა გეგმები აქვთ სხვა ცივილიზაციებს და შესაძლოა, სადმე ვიღაც უკვე ამზადებდეს ხელოვნურ ინტელექტს, ან უკვე დაასრულა კიდეც. შესაძლოა, უცხოპლანეტურმა ხელოვნურმა ინეტელექტმა ჯერ მათი შემქმნელი ცივილიზაცია გაანადგუროს, შემდგომ კი ჩვენთვისაც საფრთხედ იქცეს. ამ სცენარის ალბათობა მაღალი არაა, თუმცა განხილვად ღირს.

არანაკლებ საინტერესოა იმის ცოდნა, თუ როგორი ემოციები აქვთ მათ. ჩვენს შემთხვევაში ისინი ევოლუციის ნაყოფია და ორგანიზმის განვითარების შესაბამისად ჩამოყალიბდა, შესაბამისად ჩვენი ემოციები ჩვენი უნიკალური ევოლუციური ისტორიის შედეგს წარმოადგენს. სავსებით შესაძლებელია, უცხოპლანეტელები ვერ მიხვდნენ, რა დანიშნულება აქვს სიცილს, ვერ ჩაწვდნენ ჯიბრის არსს, არ ჰქონდეთ შიშის ან მოწიწების განცდა. მსგავსადვე, შეიძლება მათ ჰქონდეთ ისეთი ემოციები, რომლებსაც ჩვენ ვერ გავიგებთ ან ვერც კი წარმოვიდგენთ. ამან კი შეიძლება საპლანეტთაშორისო დიპლომატიის დამყარება გაართულოს.

არც ისე დიდი ხნის წინ, როცა დიდი შეკუმშვა ითვლებოდა სამყაროს აღსასრულის ყველაზე მოსალოდნელ სცენარად, ფიზიკოსმა ფრენკ ტიპლერმა წამოაყენა მოსაზრება, რომ უნდა შეგვექმნა უსასრულოდ ძლიერი კომპიუტერი, რომელიც მთლიანად აითვისებდა დიდი შეკუმშვისგან წარმოქმნილ ენერგიას. მისი თქმით, კომპიუტერი შეძლებდა ამ ენერგიით აღედგინა ის სიცოცხლის ფორმები, რომლებიც მანამდე არსებობდა. ობიექტური დროის ბოლო წამზე კომპიუტერი შექმნიდა სუბიექტური დროის უსასრულო რაოდენობას, რომლებშიც განახორციელებდა სამყაროს ყველანაირ შესაძლო კვანტურ მდგომარეობას, მათ შორის სიცოცხლის ყველა ფორმას. ამ ყველაფრის მოტივი ისაა, რომ ვარეზერვებთ რა საკუთარ თავებს, სამყაროს სასრულობის მიუხედავად სიცოცხლის არსებობას ვაქცევთ უსასრულოდ.

თუმცა გინდაც ეს პრობლემა დავძლიოთ და დროისა და სივრცის გამრუდება ვისწავლოთ, ხელსაყრელი პლანეტების ძიება მარტივი არ იქნება. პლანეტის დედა-ვარსკვლავისგან დაშორების გარდა მრავალი კრიტერიუმი არსებობს, როგორიცაა ვარსკვლავის ზომა, მისი სიკაშკაშე, პლანეტის ორბიტა და დახრილობა, ღერძის გარშემო ბრუნვა, ატმოსფეროს შემადგენლობა, იგივე ვარსკვლავის გარშემო მბრუნავი სხვა პლანეტების მონაცემები (რაც ახდენს დასახლებადი პლანეტის ორბიტის სტაბილიზებას და იცავს ასტეროიდებისა და კომეტებისგან), ასევე გალაქტიკის ფორმა და აქტიურობაც ყურადსაღები ფაქტორებია.

მიუხედავად ყველაფრისა, უახლოეს მომავალში სავარაუდოდ ვერ მოხერხდება კოსმოსში ნავარდიუცხოპლანეტელების აღმოსაჩენად. თუკი მათთან კონტაქტი ჩვენს სიცოცხლეში მოხდება, ამის მიზეზი დიდი ალბათობით მათი ინიციატივა იქნება