ბაბნიკის სიყვარული
ქუჩის კუთხეში იდგა ბიჭი
ხელში ტელეფონით და
სახეზე ღიმილით,
აბოლებდა სიგარას.
იხსენებდა იარას
მიყენებულ ტკივილზე
ეტყობოდა ვიღაცა
უსინდისოდ,უნამუსოდ
ჭრილობაზე აჭერდა.
ეტყობოდა ბიჭუნას,სიმწრისაგან
იწვოდა.
რაღაც მეტად თრგუნავდა
და მეტადვე ტანჯავდა
ცოტახანი იქვე სკამზე
დაღლილივით ჩამოჯდა,
ჩაფიქრდა და ცოტახანში
მისი გოგოც გამოჩნდა.
გოგოს სახეზე ღიმილი,
ბავშვისავით აკვროდა
მოთმინება დაკარგულმა,
სურნელს მონატრებულმა
გააფტრებულ ლომივით,
ბავშვურ გოგოს ჩაეკრა,
მერე გული,რომ იჯერა
შუბლზე ნაზად ეამბორა.
თვალით რაღაც ანიშნა
იმწუთასვე გაჩუმდა.
გოგონასაც უნებურად თვალებიდან
წამოსკდა ცხელი,ბავშვის ცრემლები
და იმწუთას გაინაბა განაჩენის
მოლოდინით.
ბიჭმა ერთი-ორი ბილწი სიტყვა,
ამოუშვა პირიდან და გოგონას
იმწუთასვე ორი ცრემლი მოსწმინდა,
გზაში ორმა გამვლელმა,გოგონას
და ბიჭუნას შეთვალიერება,
დაამთავრა თუ არა იმწუთასვე
წარმოთქვა
მართალია,რომ ამბობენ
ბაბნიკებსაც უყვართო
დამოწმა მეორე და ჩუმადვე დაუმატა
მართალია,მართალი თანაც მხოლოდ ერთხელო
მერე გაიღიმეს და ისევ ერთად
წარმოთქვეს
თანაც მეტად ძლიერო
თქვეს თუ არა გაეღიმათ და
ისევ გზა განაგრძეს
მართლაც,მართლაც ასე არის
რაც არ უნდა უარყოთ
ბაბნიკსაც კი უყვარდება
თანაც მხოლოდ ერთხელო
თუმცა მეტად წმინდად
და მეტადვე ძლიერო
ასე იყო იქნება
თუმცა განა რა არის?
სიყვარული არ არის?
დამიჯერეთ ძვირფასებო
ბაბნიკებსაც უყვარდებათ
თუმცა მოლოდინიც
დიდია,იმედებიც ცრუვდება
ამიტომაც უყვარდებათ ადვილად,
პატიობენ ძნელადო.
|
