უკვე მოსაღამოვდა. სახლში მარტო ვარ.

            გარეთ კი წვიმს. უძიროდ წვიმს. ფანჯრის მინას ეცემა ზეცის ცრემლები. ხელში ჩაი მიჭირავს, იმდენად ცხელია, რომ ხელები გამიწითლდა. 

                                        

              თან ყურსასმენები მიკეთია და მუსიკას ვუსმენ.

            ყურსასმენები მოვიხსენი და გარეთ გავედი. მივხვდი რომ წვიმა თვითონ მუსიკაა. ჩემი მეგობარია. მე მას ველაპარაკებოდი. გიჟი არ ვარ. დიახ ველაპარაკებოდი, გული გადავუშალე, ის ნელ ნელა ჩუმდებოდა, ცოტა ხანში ბავშვები ქაჯებივით გამოცვივდნენ გარეთ, წვიმამ გადაიღოო,უხაროდათ და წრეში ბურთის თამაში დაიწყეს. 

                      მანაც მიმატოვა. დამტოვა შუა ქუჩაში მარტო.

სწორედ ამიტომ ვამბობდი რომ ოდესმე ყველა მიდის და გტოვებს. ისე როგორც ქუჩაში გამოგდებულ ძაღლს. :/