ვემზადები ჩემი ბოლო ზარისთვის... თან მიხარია, თან ვნერვიულობ და მეშინია. ყველა ემოცია ერთად. ყველა ერთმანეთში ირევა და მაბნევს. აჰამ, წინსაფარი გამზადებულია. მარკერებიც ჩავიწყოთ და ეგ არის. ავიღე მარკერები და ჩანთაში ჩავიყარე. ახლა ანას დავურეკე, მაინტერესებდა რა ქნა:

-ანა რას შვები გოგო?

-რავი აბა ვემზადები. ჩემმა ძმამ მარკერები დამიმალა და ვეძებ :))

-ჰაჰ! მე მოვემზადე უკვე! კარგი მერე დაგირეკავ ვუთხარი და ტელეფონი გავუთიშე.

აი დადგა ეს დღეც მივდივარ სკოლაში. მამაჩემმა  მიმიყვანა. სკოლა გატენილი იყო ბავშვებით ყველა ერთმანეთში იეროდა ძლივს ვიპოვე ანა, მარი და ლიკა. 

დაიწყო წარწერები წინსაფრებზე. ყველა მეკითხებოდა "შეიძლება დაგაწერო" ? რა თქმა უნდა ვტანხმდებოდი. ცოტახანში ჩემი წინსაფარი ავსებული იყო "გილოცავ ელენე" თი :))) 

იქვე ბიჭებიც შევამჩნიე და მივედი მათთან. 

-ანუ რა გადავწყვიტეთ, სად მივდივართ?- დაიწყო ლუკამ.

-ალბათ რესტორანში - მარი

-ჰო ან კაფეში. - ანა.

კარგი აზრი მაქ! - ვთქვი მე - წამოდით ჩემთან აგარაკზე, ტყეში შევიდეთ ცეცხლი დავანთოთ.

თავიდან რაღაცნაირად შემომხედეს მერე მოეწონათ ეს აზრი და ყველა ერთად კოჯორში წავედით.

ტყეში შევედით. ბიჭებმა შეშა მოიტანეს და გოგოებმა ცეცხლი დავანთეთ. მერე ხის მორები მივაგორეთ და მტელი ჩვენი კლასი მივუჯექით კოცონს. 

-ელე, გახსოვს მეორე კლასში...- დათომ სიცილი დაიწყო და მე შემომხედა. 

-კიიი. ეგ როგორ დამავიწყდება! - გავუცინე.

ლიკა და დათო (შეყვარებულები) ერთად ისხდნენ.

-და ის გახსოვთ შატალოზე? - დაიწყო ლუკამ,

-აუუ კი. რო გავიპარეთ , რაღაცას ფეხი რომ წამოვკარი და მოვიტეხე. - გაიღიმე ანა. 

-ნეტავი რისტვის?! არადა კარგი შატალო გამოგვდიოდა :)) 

ყველა დადუმდა. არავინ ხმას არ იღებდა... ტყეში სიჩუმემ დაისადგურა. თითქოს ეს ცეცხლის ალი ჩვენს მოგონებებს აცოცხლებდა. ყველა მას მივჩერებოდით. იმდენი მოგონება...იმდენი სიხარული... ტკივილი...

ბოლოს ყველას ერთი სული გვქონდა რომ გვეტირა, გვეტირა ცხარე ცრემელბით. გვეტირა იმიტომ რომ ერთმანეთს ვეღარ ვნახავდით. თითქოს ვერ ვიტანდი მთელი ცხოვრება სკოლას მაგრამ აი ამ წამს მე მივხვდი თუ რაოდენ ძვირფასი იყო სკოლა...

ყველა მაინც დუმდა... ცეცხლი ისევ გვახსენებდა მოგონებებს ... მოგონებებს რომელიც არასოდეს მოკვდება...