4:35 PM Welcome To Reality | |
Welcome To Reality  -ჰელენ ჩვენ ისე სალაპარაკო გვაქვს...-დაიწყო დეივიდმა. -რაზე? -გამიკვირდა მე. -ვინ იყო ის ბიჭი რომ კოცნიდი?-თქვა მან მკაცრი ტონით SHIT!!!-გავიფიქრე ჩემთვის. მე ხომ სულ დამავიწყდა რომ უფროსი ძმა მყავდა?! -მეგობარი იყო. -ჯერ ძალიან ადრე ხომ არ არის შენთვის ეგეთი მეგობრები?-ვკითხა და ცალი წარბი აწია. -იცი,მე თვითონ გადავწყვეტ ვის უნდა ვაკოცო და ვის არა და რა არის ჩემთვის ადრე, და რა -არა. მართალია ჩემი ძმა ხარ,მაგრამ შენგან კონტროლს ვერ ავიტან. -ნუ თავხედობ. -რა დედაჩემივით მელაპარაკები? რა მოხდა? დაიქცა ქვეყანა? შენ დავიჯერო არ გიკოცნია გოგოსთვის 17 წლის რომ იყავი,თუ ჩემგან იღებდი ნებართვებს? -იცი,სწორედაც რომ მიკოცნია და სულ სხვა რაღაცაზე ვფიქრობდი,მაგიტომ გაფრთხილებ ჰელენ,თორემ შემიძლია უბრალოდ დაგიკიდო და მორჩება,უბრალოდ ჩემი და ხარ და შენზე ვზრუნავ)) -კარგი,გპირდები ეს აღარ განმეორდება...-ყოველშემთხვევაში სახლთან ახლოს! გავიფიქრე და ჩავიცინე. -აბა რას შვრებიან ჩემი შვილები?-მოვიდა ლუკასი და გვერდზე მომიჯდა. -ლუკას,მალე ბრუნდები უკან?-ვკითხე მას. ჯერ-ჯერობით არ შემეძლო ყოველ მეორე წუთში მამა დამეძახა. -არ ვიცი ზუსტად,ალბათ ერთ-ორ დღეში. წესით დღესვე უნდა წავიდე,მაგრამ ესე მალე ვერ შეგელევით.-თქვა და გაიცინა. -ძალიან კარგი))-ვუთხარი და ცალყბად გავუღიმე.  -დედაშენი რას შვრება,როგორაა?-გაახსენდა მას. -რავიცი ნორმალურად)) სიმართლე გითხრა გუშინ მასთან ვიჩხუბე და სწორედ მაგიტომ წამოვედი. -მართლა? რატომ ? -ნერვებს მიშლიდნენ ორივენი. მხოლოდ თავიანთ თავზე ფიქრობდნენ და მე ნაშვილები ბავშვივით ვიყავი)) უბრალოდ არ შემეძლო იქ გაჩერება. -მესმის შენი. იმედია დეივიდი არ გაბრაზებს-თქვა და დეივიდს გადახედა,რომელიც იჯდა და ტელევიზორს უყურებდა. -არაა,ძალიან საყვარელია. -რა ქენი,მოგეწონა სკოლა? -კი ნორმალურია. კარგი ბავშვები არიან. -ძალიან კარგი. მიხარია რომ ყველაფერი კარგადაა. მე ხმა აღარ ამომიღია,უბრალოდ ვიღიმოდი. -ელ,ხომ არ გეწყინება რომ წამოვწვე? ძალიან დამღალა მგზავრობამ და... მანამდე შენ თუ გინდა გაისეირნე ან იმეცადინე. -კარგი,არაა პრობლემა. გავისეირნებ. -ფული ხომ არ გინდა? -ამმ,რავი...-ვთქვი და გავიღიმე,რადგან ფული არ მაწყენდა! :დ -კარგი,აი აიღე და იცოდე არ მოგერიდოს.-მითხრა და ას დოლარიანი გამომიწოდა. -მადლობა**-ვუთხარი და გავუღიმე. ისიც დასაძინებლად წავიდა და დეივიდმაც რაღაც საქმე მაქვსო. ალბათ რომელიმე გოგოსთან მიდიოდა... მე კი -ნახევარი საათი ტელევიზორს ვუყურებდი. შემდეგ ესეც მომბეზრდა და გადავწყვიტე გამესეირნა. ქურთუკი მოვიცვი და გარეთ გავედი. მზე არ ანათებდა და გაწვიმებას აპირებდა-ზუსტად საჩემო ამინდი იყო! ბევრი ვიარე,სადღაც ჩიხებში ჩავუხვიე და ბუნებაში აღმოვჩნდი. ჩიტების გალობდნენ,ირგვლივ არავინ არ იყო და სიჩუმე სუფევდა. ფოთლები აქა-იქ მიმოყრილიყო და მეც გადავწყვიტე დედა ბუნებას მივბარებოდი-კედები გავიხადე და ფოთლებზე დავწექი.  ჩემთვის ჩუმად ვიყავი და ვფიქრობდი,თან ერთ ადგილს მივშტერებოდი,როდესაც ერთი ბიჭი შევამჩნიე... იგი მე მიყურებდა და თან იღიმოდა. -ჰეი,რომელი ხარ?-დავიყვირე და წამოვდექი. -ელეენ,ნუთუ ეს შენ ხარ?-მომესმა ნაცნობი ხმა. -ბენ? -როგორ მომენატრე! არ მჯერა,რომ კვლავ შევხვდით ერთმანეთს! დამელოდე ჩამოვალ ეხლავე -დაიყვირა და ჩემკენ გამოიქცა.  ბენი-ჩემი ძველი ნაცნობია. ადრე ინგლისურზე ერთად დავდიოდით და ძალიან ვმეგობრობდით,შემდეგ კი-რატომღაც სხვაგან გადავიდა ოჯახთან ერთად და 2-3 წელი იქნებოდა რაც არ მენახა. მისი დანახვა,ძალიან გამიხარდა. როგორც იქნა მოაღწია და მეც მისკენ გავიქეცი ჩასახუტებლად. ის საერთოდ არ შეცვლილიყო-კვლავ მორცხვი და ცისფერი თვალებით მიყურებდა. -ძალიან მომენატრე! -ვუთხარი და ჩავეხუტე.  ისიც მეხუტებოდა და ესე დაახლოებით 3-4 წუთი ვიდექით. ბოლოს,როგორც იქნა მივხვდით რომ ერთმანეთისთვის ხელი უნდა გაგვეშვა და ესეც მოვიქეცით. -ყველაზე მეტად აქ შენი დანახვა გამიკვირდებოდა! სად დაიკარგე? -რავიცი აბა... აქ ხშირად მოვდივარ და ჩემთვის ვზივარ. შენ კი არასდროს შეგხვედრილვარ. -ხო, ვიცი. მე დღეს გადმოვედი მამაჩემთან და ჩემს ძმასთან ერთად ვცხოვრობ. -მოიცა,შენ ძმა გყავს?-მკითხა გაკვირვებულმა. -ხო,ნუ მიყურებ ეგეთი თვალებით. არც მე ვიცოდი,ეხლახან გავიგე. -ააა. იცი,ჩემთან რამდენი რამ შეიცვალა?! თუმცა მართლა ძალიან მომენატრე! სულ არ შეცვლილხარ! -ალბათ... -არ გინდა ნაყინზე დაგპატიჟო? გახსოვს ადრე პირველები ყოველთვის ჩვენ რომ ვჭამდით ნაყინებს? -აჰაჰ კი როგორ არა. მაგრამ ეხლა ყველაფერი შეიცვალა. -ნუ სულელობ,არაფერი შეცვლილა. ჩვენ კვლავ შეგვიძლია ნაყინების ჭამა-მითუმეტეს მე უკვე თვრმამეტის ვარ! შენ კი... ჩვიდმეტის უნდა იყო,არა?! -აჰა. კარგი წავიდეთ და თან ძველი დროც გავიხსენოთ. -ვიცოდი რომ დამთანხმდებოდი! შენ არ გიყვარს ჩემი წყენინება -თქვა და გამიღიმა. -ეს მემგონი შენი უნდა იყოს,ხომ?-მკითხა და ჩემს კედებზე მიმითითა,რომელიც ხელში ეჭირა. -არ შემცდარხარ! -ხოდა ძალიან კარგი. კედებს დამსახურება უნდააა-თქვა და გაიქცა. -ბენნნ! ძალიან გთხოვ რა! დაბრუნდი!! -ესე ადვილად ვერ მიიღებ პატარავვ.-მითხრა და თვალი ჩამიკრა. მეც სხვა გზა არ მქონდა გავეკიდე. დებილი ბავშვებივით დავრბოდით წინდაუკან და ბოლოს როგორც იქნა დავიჭირე. -დაპატიმრებული ხართ სერ!!-ვუთხარი ღიმილით. -რა გაეწყობა. შემიძლია ნაყინით მოგთაფლოთ?-მკითხა და თავისი დიდრონი ცისფერი თვალები მომაბყრო. -კი შეიძლება,ოღონდ მხოლოდ ვანილის ნაყინით,რომელსაც მოსხმული აქვს... -კარამელი-თქვა და ორივეს სიცილი აგვიტყდა,რადგან ეს ჩვენი ფავორიტი ნაყინი იყო ბავშვობიდანვე.მე დღემდე ამას მივირთმევ. ჩვენ სანაყინესკენ გავწიეთ და თან გზაში ძველ ამბებს ვიხსენებდით,როდესაც... To Be Continiued!!! :დ გამაგიჟებთ თქვენ მე 40 ნახვა აქვს და 8 კომენტარი. თუ 10 კომენტარი არ ექნება ამ თავს,აღარ გავაგრძელებ. | |
|
| |
| სულ კომენტარები: 13 | 1 2 » |
|
| |
