სამი თვე გავიდა იმ დღის შემდეგ, რაც ჩემი ცხოვრება მთლიანად შეიცვალა. უბრალოდ ყველაფერი ამოტრიალდა და უარესობისკენ, არა კატასტროფისკენ წავიდა. ჯერ კიდევ ვერ ვიჯერებ რომ ეს მოხდა ან უბრალოდ არ მინდა დავიჯერო. ჩემს თავს მუდამ ვარწმუნებ რომ ეს არა არის სიმართლე, უბრალოდ მძინავს უკვე დიდი ხანია და საშინელი კოშმარს ვხედავ. ყოველ დილით როცა ვიღვიძებ მგონია დაბლა ჩასვლისას იქ მამაჩემი დამხვდება, რომელიც სწრაფად იყრის საჭმელს რომ სამსახურში არ 

დ

ააგვიანდეს. როცა ახალ ნახატს დავხატავ ყოველთვის ვდგები და მივდივარ მამაჩემთან რომ შევაფასებინო მაგრამ ის არსად ჩანს , არსად არ არის! ხშირად წამომიყვირებია დაუფიქრებლად „მამა" როცა რამე მჭირდებოდა, მაგრამ პასუხს არასდროს არავინ მცემდა. არ ვიცი რა დავაშავე ისეთი ღმერთმა ესე რომ გამწირა და წამართვა ის ვინც ყველაზე მეტად მიყვარდა, ის ვის გამოც მიხაროდა, ცხოვრება ჩემი პირველი სიყვარული. წამართვა მამა. არა ის მხოლოდ მამა არყოფილა, არამედ ჩემი მეგობარი, მრჩეველი, კეთილისმსურველი, ის ყველაფერი იყო!  დედის მაგივრობასაც კი მიწევდა. მაშინ როცა არავის ესმოდა ჩემი ის მიგებდა და მეხმარებოდა. 

არ ვიცი როდემდე გავტან, ესე უბრალოდ, ჩემმა ცხოვრებამ აზრი დაკარგა ეხლა უკვე აღარაფერს აქ ჩემთვის მნიშვნელობა. სამხატვრო აკადემიაში ძალიან იშვიათად დავდიოდი, თუ მივდიოდი არავის ვეკონტაქტებოდი ვიჯექი ჩემთვის მასწავლებელს ვუსმენდი და ვხატავდი. აი სასაფლაოზე კი თითქმის ყოველთვის დავდიოდი იქ საათობით ვიჯექი და ველაპარაკებოდი მამაჩემს ვიცოდი რო მაინც ვერ გაიგებდა მარა ეს მაინც მამშვიდებდა იქ ბოლომდე ვიცლებოდი. 

საწოლზე ვიწექი და ვხატავდი როცა კარზე დედამ დააკაკუნა.

-მოიცა მოიცა, შენ გგონია ჩემთვის ადვილია ეს ყველაფერი? გგონია კარგად ვარ?- 

დედამ ტონი შეცვალა ხმას დაუწია და ნელ ნელა თვალებიდან ცრემლები სდიოდა.

-იცი რა ცუდია როცა იძინებ და ის არ გაუბნება „ძილინებისა" და შუბლზე თბილად არ გკოცნის ? ან იღვიძებ საწოლში და ის გვედით არ გიწევს არ გაუბნება „დილამშვიდობისა საყვარელო " ? გგონია ადვილია უყურო ყველა ნივთს ყველა კუთხეს და ის გახსენდებოდეს? 

ეს მოგონებები არ მასვენებს გესმის ? მჭამს შიგნიდან და მანადგურებს. რატომ გგონია რომ შენზე ნაკლებად მიყვარს მამაშენი და შენზე ნაკლებად განვიცდი ამ ამბავს?!

-მეზიზღება 4 სექტემბერი დღე როცა ეს მოხდა.-

კვნესით ძლივს ვთქვი და ხელი სახეზე მივიტანე ცრემლების მოსაწმენდად. 

ამის გამონებაზე დედაჩემი ერთიანად აიწვა ერთი ღრმად ამოისუნთქა და დაიწყო

-ეგ მეორედ აღარ გავიგოო. ეგ აღარასდროს თქვა გესმის? ეგ ერთ დროს ყველაზე ბედნიერი დღე იყო ჩემი და მამაშენის ცხოვრებაში. დღე როცა შენ გაჩნდი დღე როცა მამაშენმა პირველად აგიყვანა ხელში. როგორ უკანკალებდა ხელები, თვალებიდან კაშკაშა სინათლეს ასხივებდა, ისეთი ბედნიერი იყო .თან იმეორებდა -მეშინია, რომ გამივარდეს რა ვქნაო, მაგრამ მაინც აგიყვანა და მკერდზე მიგიკრა, არასოდეს მინახავს ისეთი ბედნიერი მამაშენი როგორიც მაშინ იყო , უაზროდ იღიმოდა პატარა ცხვირზე ცხვირს გაგისვავდა და გიცინოდა გელაპარაკებოდა. შენი დაბადების შემდეგ თითქოს თავიდან შეგვიყვარდა ერთმანეთი , ნეტა დაგენახა როგორ ნერვიულობდა როდესაც ვმშობიარობდი, რას არ გავცემდი კიდევ ერთხელ დამენახა მისი ბედნიერი სახე, როგორიც მაშინ ქონდა როდესაც შენ პირველად აგიყვანა ხელში რას აღარ მივცემდი ოღონდაც კიდევ ერთხელ განმეორებულიყო ის დღე. ორივეს გვენატრება , ძალიან მტკივნეულია მის გარეშე ცხოვრება , მაგრამ არასოდეს თქვა მეორედ რომ გეზიზღება ის დღე როდესაც გაჩნდი შენ ,რომ დაგენახა მამაშენი ბედნიერი სახე იმ დღეს. ეს დღე მისთვის ყველაზე მნიშვნელოვანი დღე იყო. ყველაზე მეტად ეს დღე უყვარდა და ამაყობდა იმით რომ ამ დღეს გაჩნდი შენ, მისი უსაყვარლესი ქალიშვილი.- 

დედამ ლაპარაკი დაამთავრა ცრემლები ღვარღვარით ჩამოგვდიოდა მეც და მასაც არცერთი ხმას არვიღებდით ოთახში მხოლოდ ჩვენი სლუკუნის ხმა ისმოდა 

მერე დედაჩემი ადგა და ოთახიდან გავიდა 

მე მუხლებში თავი ჩავრგე და უარესად ავქვითინდი.

ცოტახანში უკვე ცრემლებიც ვეღარ მომდიოდა უბრალოდ ვიჯექი და ვსლუკუნებდი არ მინდოდა, არ მინდოდა აქ

ე

დან წასვლა აქ არის ყველაფერი... მაგრამ იქნებ ზუსტად ეს არის ყველაზე დიდი უბედურება რომ აქაა ყველაფერი? იქნებ და დედა მართალია, იქნებ აქიდან გადასვლა ჯობდეს?! აქ რომ დავრჩე ამით დედას ძალიან დავტანჯავ რადგან მასაც აქ მოუწევს ყოფნა ამ მოგონებებთან, 

ტანჯვასთან და მწუხარებასან ერთად. ჩემთვის სულ ერთია სად ვიქნები მაინც ყველგან და ყოველთვის იქნება ის ჩემს გინებაში. არასდროს დამავიწყდება არცერთი მასთან გატარებული დრო. საათი. წუთი. წამი.