12:18 PM say that it's true//.. say that you love me | |
say that it's true//.. say that you love me chapter 50 მინდოდა თავების რაოდენობა დღეს 50 გამეხადა და თან გამეხარებინეთ, ოღონდ ჯერ წინა თავის წაკითხვა არ დაგავიწყდეთ და ორივე დამიკომენტარეთ მიყვარხართ! ისიამოვნეთ.   "როცა დრო გაჩერდება, მხოლოდ მაშინ მიხვდები, რომ ეს გული მუდამ შენთვის ცემს"  `chapter 50` -იცი ელენე, ჯასტინი აქ შენს წასაყვანად ჩამოვიდა!-თქვა და დიდი წვალებით გადაყლაპა ყელში გაჩხერილი ნერწყვი. - კი მაგრამ! მე არაფერს აღარ მეკითხებით?-ძლივს წარმოვთქვი. -ვიცოდით, რომ შენ უარზე დადგებოდი. -ხოდა ასეც მოვიქცევი, არ ვაპირებ არსად წასვლას.-თავდაჯერებულად წარმოვთქვი და ხელებგადაჯვარედინებული დავეშვი დახტზე. -ელენე! -მკაცრად წარმოთქვა მამაჩემმა თუმცა დედაჩემმა გააჩერა ის. -მომისმინე ელენე შენ დასვენება გჭირდება, ცოტახანი უნდა დაივიწყო ყველაფერი. არ ვიცი ცუდად ვიქცევი თუ კარგად, მაგრამ ვიცი ,რომ ბოლოს მადლობას გადამიხდი, რომ გაიძულე ასე, რომ უარის თქმა აღარ გაბედო. ადი ოთახში და დაისვენე ხვალ დილით მიფრინავ. -ანუ ჩემს აზრსს მნიშვნელობა აღარ აქვს ხო?-ცრემლნარევი ხმით წარმოვთქვი და ფეხზე წამოვდექი. პასუხსს აღარ დავლოდებივარ, მხოლოდ ჯასტინის შეწუხებულ სახეს გავხედე, რომელიც თავისი მზერით მჭამდა. ფრთხილი ნაბიჟით გამოვედი ოთახიდან და მაღლა ავედი. კარების ჯახუნი და ცრემლების წამოსვლა ერთი იყო. ლოგინზე წამოვწექი და ისევ ტირილი დავიწყე. "აი უკვე რამდნეი დღეა რაც ცრემლი ჩემი ერთგული მეგობარია. აი უკვე რამდენი დღეა რაც სველი, აწითლებული სახე არ ცხრება. დამღალა ყვლაფერმა, და ყველაზე მეტად გაურკვევლობამ. არ ვიცი, რა მოხდება მომავალში აქ ხომ ყველაფერს ჩემს მაგივრად წყვეტენ, მე კ იარაფერს არ მეკითხებიან. ისინი, ხომ ვერ ხვდებიან ამით რამხელა ტკივილს მაყენებენ. ღმერთო ნეტავ ვინმეს მაინც შეეძლოს ჩემს გულში ჩახედვა და იმ დიდი ტკივილს დანახვა, რომელიც ახლა მე მბოჭავს" ძალაგამოცლილმა დავსვი დიდი შავი წერტილი, თეთრ ფურცელზე და წამოვდექი. წინდაუკან სიარული და ცრემლების ღვრა აქ ზედმეტი იყო. პირსახოცსს (არ ვიცი რამდენად ქართულია) ხელი დავავლე და სააბაზანოში შევედი. ცხელმა წყალმა მთელი დღის ტანჯვა ჩამომხსნა სხეულიდან თუმცა გულში შეხწევა მაინც ვერ შეძლო. ხალათი მოვიცვი, ჩემს თბილ ჩუსტებში ჩავყავი ფეხები და ოთახში გავედი. სევდიანი სიმღერები ჩავრთე დაბალ ხმაზე, თბილ სარამურში გამოვეწყვე შუქი ჩავაქრე და მელოდიის ფონზე თბილად მოვკალათდი ჩემს საწოლში. ცალი ხელი ბალიშის ქვეშ შევაცურე ცალით კი ისევ საბანს ვიხუტებდი გულთან. სიბნელეს მხოლოდ ლეპტოპის შუქი არღვევდა, რომელშიც დაბალ ხმაზე იყო ჩართული ჩემი საყვარელი მელოდია. ხვალინდელზე ფიქრით არ მინდოდა თავი შემეწუხებინა, თუმცა სხვა რაზეც არ უნდა მეფიქრა მაინც მომავალი მიდგებოდა თვალწინ, ბოლოს როგორღაც შევძელი და ფერად სიზმრებში წავედი სადაც ყველა უსიამოვნება უკან მქონდა მოტოვებული. მხოლოდ მე და მწვანე მინდორი, რომელიც უსაშველოდ გრძელდებოდა. ყველაფერი ის რისი ცხოვრებაში წარმოდგენაც მიჭირდა. დილით მზის ნანატრმა სხივებმა გამომაღვიძა, თუმცა დღის სუსხი ისევ მანუგეშებდა ძილის გაგრძელებისკენ. მიუხედავად იმისა, რომ რეალობის აღქმა არ მსურდა თავისით შემომაწვა გუშინდელი დღის ფრაგმენტები და განტვირთულ გულზე ისევ დარდი შემომაწვა. წამოვდექი და ხალათი მოვიცვი. შემდეგ ლეპტოფთან მივედი და თვითერზე მოწერილი წერილების კიტხვა დავიწყე ძალაუნებურად. აქ კი ჯასტინის იმდენი მონაწრი დამხვდა, რომ მივხვდი რაოდენ დიდი შეცდომა დავუშვი კიდევ ერთხელ თვითერში შესვლით, ამიტომ ლეპტოპი მთელი ძალით დავხურე და სადღაც მოვისროლე. ახლა ისევ გარდერობს ვეცი და მომზადება დავიწყე. დღესაც ჩვეულებისამებრ თბილად ცავიცვი. ლურჯი სვიტრი და მუქი ფერის ჯინსები. თმა ჩამოვიშალე და თმის ჯაგრისი გადავივლე ზედ. ახლა ისევ მობილურს ვეცი, არცერთი შეტყობინება არ დამხვდა. ისევ უაზრო ხეტიალი დავიწყე ოთახში. არ მინდოდა დაბლა ჩასვლა თუმცა მთელი ცხოვრება აქ, ომ ვერ დავრჩებოდი ისიც კარგად ვიცოდი. ამიტომ მობილური ჯიბეში ჩავაცურე და ისევ გრძელ , ხის, კიბეებზე დავეშვი. საბედნიეროდ ჯერ კიდევ ყველას ეძინა ამიტომ სამზარეულოში გემრიელად და მარტო ვისაუზმე. შემეგ ტელევიზორის ყურებაც მოვასწარი, თუმცა ამ დროს ჩემი ძმის თბილმა სიტყვებმა გამომაფხიზლა. -დილამშვიდობისა ლამაზო/ -ტატოო?! სად იყავი?! რატომ ვერ გნახე გუშინ. ვაიმე ჩემი ძამიკო, როგორ დამავიწყდი. -ხო მართალი ხარ ვერც კი შეამჩნიე, როგოდის წავედი. მივედი და მთელი ძალით მოვეხვიე მას. -სად იყავიი?-ჯერ კიდევ არ ვუშვებდი ხელებს. -ჩემს მეგობარს გავყევი საქმეებზე და წუხელ ღამე ჩამოვედი. -მერე რატომ არ მითხარი? -ისე გემრიელად გეძინა, რომ ვეღარ გაგაღვიძე ჩაიცინა. -მარის სიკვდილის მერე წესიერად აღარც მინახიხარ, არ მჯერა, რომ საერთოდ ვერც კი გამჩნევდი.-ისევ მოვიწყინე. -კაი დამშვიდდი ახლა ხომ ერთად ვართ რაც მთავარია. -კი მაგრამ..-მხოლოდ ახლა დავიხსენი თავი მისი მკლავებიდა-დღეს მე ლოს-ანჯელესში მივდივარ.-ძლივს მოვახერხე ცრემლის შეკავება. -რა?!! რატომ?-გაოცებულმა გამომხედა. -მშობლებმა ჯასტინი ჩამომიყვანეს და თქვეს მას უნდა გაჰყვე, დასვენება გჭირდებაო. -მერე მე ვერ წაგიყვანდი? რარა ჯასტინ ბიბერი აუტყდათ? -არ ვიცი ტატო გთხოვ არ გამიშვა რა არ მინდა წასვლ-ისევ მოვეხვიე. -კარგი დაველაპარაკები მამას-მითხრა და სამზარეულოში შევიდა. მე ისევ ტელევიზორის წინ მოვკალათდი და იმაზე ვფიქრობდი, თუ როგორ უცბად შეიძლებოდა ყველაფერი მოგვარებულიყო, თუმცა... მამას თანხმობა მოპოვება რთული იყო. დრო ნელა მიიზლაზნებოდა. უჩვეულოდ გადიოდა თითოეული წამი. მინდოდა, რომელიმე მათგანს ცავჭიდებოდა და მეც მასთან ერთად სწრაფად გავყოლოდი გზას, მოვცილებოდი ამ ცხოვრებას და სადმე სხვაგან გავდგომოდი გზას, თუმცა ეს შეუძლებელი იყო. მაშინ როდესაც ტატო მამასთან ერთად გავიდა სალაპარაკოდ ჯერ კიდევ მეგონა, რომ ყველაფერი ისე მოხდებოდა, როგორც მე მინდოდა თუმცა იმედი რისი იმედია, რომ არ გადაგეწუროს. მაშინ როდესაც ტატოს გაღიზიანებული სახე დავინახე, მივხვდი, რომ ამ ტყვეობიდან თავს ვერ დავიხსნიდი. -მაპატიე პრინცესა.-ჩაილაპარაკა და ტახტზე დაეშვა. მეც ისევ ცრემლი გადმომიგორდა სახეზე და წამში უკვე სახლიდან ძალიან შორს ვიყავი. ისევ გავრბოდი სადრაც, სადღაც სადაც ვერავინ ვერ მიპოვიდა, თუმცა ასაეთი ადგილი მე არ მეგულებოდა. ისევ პარკში ჩამოვჯექი რადგან ცოტახანი მაინც შემძლებოდა მარტო ყოფნა. თოვლის ფიფქები მექანიკურად ეცემოდა ჩემს სახეს. მექანიკურა დგამირბოდა თვალი პატარა მომღიმარი ბავშვებისკენ. მექნაიკუად მეღიმებოდა მეც. მეც ძალაუნებურად ვუღიმოდი თითოეულ მათგანს. შიგადაშიგ გამოვეთამაშებოდი მათ. ვხედავდი, როგორ უშინებდნენ ერთმანეთს გუნდებს, როგორ მხიარულობდნენ და როგორ უხაროდათ ცხოვრება. -აჰა დაიჭირე-ვუთხარი და პატარა გუნდა გავუწოდე ერთ 7-8 წლის ბიჭს, რომელიც თავისი ზღვისფერი თვალებით ჩემს ბავშვობას მაგონებდა. ცოტახანი მართლა მოვწყდი ცხოვრებას და მათთან ერთად სიცილიც მომერია. უეცრად ვირაცის, უკნუდან ნასროლი გუნდა მწარედ მომხვდა თავში. უკან, რომ გავიხედე ვიცანი ჩემთვის ნაცნობი სახე. ისევ ბავშვურად იცინოდა და მოაფრქვევდა თავისი თაფლისფერი თვალებით. მე მისთვის ყურადღება არ მიმიქცევია ისევ ზურგი ვაქციე და ბავშვებს მივუბრუნდი. ვიგრძენი, როგორ მომიახლოვდა ფრთხილი ნაბიჯით, როდესაც ერთი ბავშვი ხელში მყავდა აყვანილი და ჩემთვის ვეთამაშებოდი. ჯასტინის დანახვაზე იმ ბავშვსს ძალაუნებურად გაეცინა. ისევ ძველი დრო მაგონდებოდა. ძალიან მინდოდა ახლა ისევ მეტირა, თუმცა ამის უფლება არ მქონდა, როგორ მინდოდა ახლა ისევ პატარა ბავში ვყოფილიყავი, რომელიც მუდამ სიცილით შემოიფარგლებოდა. უეცრად ქალი დავინახე, რომელიც ჩემი დასკვნით იმ ბავშვის დედა იყო, ამიტომ ბიჭს ხელი გავუშვი და ძირს ცამოვსვი. -მადლობა, რომ გუნდების გაკეთებაში დამეხმარე-მითხრა და მომეხვია. -ალაფლის-მეც მისნაირი ჩლიფინა ხმით მივუგე. მან უბრალოდ ღიმილით მიპასუხა და პატარა ნაბიჯებით დედისკენ მიმავალ გზას გაუდგა. ისიც დავინახე, როგორ მივიდა თავის საყვარელ დედიკოსთან და დიდი სითბო უწილადა მას. ისევ ბავშვობისს ფრაგმენტები დამიდგა თვალწინ, ახლა მივხვდი, რომ ყველაზე მეტად ბავშვობაში დაბრუნების სურვილი მკლავდა. უკან, რომ გავიხედე დავინახე ჯასტინი, რომელიც ჩემგან მოშორებით ზურგით იდგა და რაღაცას უყურებდა. ხელები ჯიბეებში ჩაეწყო და მზერას დათოვლილი პარკისკენ აფრქვევდა. ძალაუნებურად დავიხარე და გუნდა გავაკეთე შემდეგ მთელი ძალით ვისროლე მისი მიმართულებით და თავიც გავარტყი. ჩუმად ცავიცინე ჩემთვის, როდესაც მისი გაბრაზებული სახე დავინახე. ვხედავდი, როოგრ მოიწევდა ჩემსკენ და კუთხეში ისევ ღიმილი ეპარებოდა. სწრაფად დავიხარე და მისგან ტავდასაცავად კიდევ ერთი გუნდა გავაკეთე. ხელი ჰაერში ავწიე რომ მისთვის მესროლა, თუმცა ის უკვე ჩემტან ძალიან ახლოს იდგა. ჰაერში აწეულ ხელზე თავისი ხელი შემახო და მთელი ძალით მომიჭირა. თითქოს არ უნდოდა, რომ ხელიდან დავსხლდომოდი. ასე ახლოდან მისი თაფლისფერი თვალებისთვის დიდიხანი არ შემიხედავს. ვხედავდი, რომ ახლაც არაფერი შეცვლოდა მის ჩვეულ ბავშვურ გამოხედვას. მხოლოდ ის სახე ახლა უფრო დამკაცრებოდა, ან უბრალოდ თვითონ ცდილობდა მკაცრად დაეჭირა თავი. გულში რაღაც დიდი ხნის წინ ჩამკვდარი ნაწილი ცოცხლდებოდა. ძველი მოგონებები ისევ თვალწინ გამირბოდა. ის ისევ სდუმდა, გაქვავებული ათვალიერებდა ჩემს სახეს და ხელით უფრო მაგრად მიჭირდე. ვცდილობდი დავსხლტომოდი თუმცა არ შემეძლო, ადგილიდან ვერ ვიძვროდი. არ ვიცი ასე რამდენიხანი ვიდგებოდით და რამდენიხანი მოვახერხებდი კიდევ ცრემლების შეკავებას. უეცრად მანქანის ხმამ დაარღვია გაუთავებელი სიჩუმე. შიგნით მამაჩემი იჯდა და ხელით ტავისკენ გვიხმობდა. ჯასტინმა ხელი გამიშვა და წასვლის უფლება მომცა. მეც დაუყოვნებლივ მოვსწყდი ადგილს და უკვე ცოტახანში მამაჩემის მანქანაში ვისხედით. ჯასტინი ჩემს გვერდით იჯდა და ისევ გაუთავებლივ ზდუმდა. სიჩუმეს, მხოლოდ მამაჩემის მიერ ჩართული სიმღერა არღვევდა. გავყურებდი ზამთრის, ულამაზეს ბუნებას და ვტკბებოდი თეთრი თოვლის ყურებით. უეცრად მანქანა ერთი სასტუმროს წინ გაჩერდა. -საღამომდე ბატონო დავით-თქვა ჯასტინმა და მანქანა დატოვა დაუყოვნებლივ. ისევ სიჩუმე ჩამოწვა. ისევ გაუთავებელი გულის ცემა. -რეისი საღამოსთვის გადაიდო. ახლა მივალთ სახლში ჩააბარგებ მოემზადები და საღამოს 7 საათზე აეროპორტში წაგიყვან-მიტხრა მამაჩემმა თბილი ხმით, ვხვდებოდი, რომ თვითონაც უჭირდა ჩემი გაშვება, თუმცა ეს საჭირო იყო. სახლში მისული პირდაპირ ოთახში ავედი და ჩაბარგება დავიწყე. არ ვიცოდი იქ რამდნეი ხანი მომიწევდა ყოფნა ამიტომ ყველა საჭირო ნივთი თუ ტანსაცმელი ჩავალაგე. უკვე 6 საათისთვის ყველაფერი მზად მქონდა. ბოლოს სამზარეულოში ჩავედი და გემრიელად ვივახშმე. დედას და ტატოს გამოვემშვიდობე, მამაჩემი კი პარალელურად მანქანაში ჩემს ბარგს აწყობდა. -ელენე წავედით-დამიძახა მამაჩემმა. მეც თვალებში ცრემლ ცამდგარი გავუყევი გზას და საბოლოოდ მივიხურე სახლის კარები.ბოლოჯერ შევავლე სახლს თვალი, ისევ ის ბავშვობა გამახსენდა, რომელიც ჩემი დაბადებდან მოყოლებული, დღემდე ამ სახლთან იყო დაკავშირებული. ცრემლი გადმომიგორდა სახეზე და ასეთი სევდანარევი ჩავჯექი მანქანაში. ვუყურებდი თბილიის ულამაზეს ხედებს, ადგილებს, რომელიც ვიცოდი, რომ ძალიან მომენატრებოდა და ვიცოდი, რომ მთ დიდიხანი ვეღარ ვნახავდი. ყველაფერზე ცრემლი მომდიოდა. -ვაიმე მამა გთხოვ გააჩერე ბაბის უნდა დავემშვიდობო!-ბოლო ხმაზე წამოვიყვირე, როდესაც ბაბის სახლს გამოვცდით ოდნავ. ბაბისთან დამშვიდობებას რათქმაუნდა ტირილის გარეშე არ ჩაუვლია. ძალიან უჭირდა,რომ იქ მიშვებდა მარტო ,თუმცა შემპირდა, რომ აუცილებლად მინახულებდა -ყველაზე მეტად მიყვარხარ!-მიტხრა და მთელი ძალით მომეხვია/ -მეც!-ვუთხარი და სახეზე დამკვიდრებული ცრემლი ძირს დაეშვა. ისევ ჩავჯექი ავტომობილში და გზას გავუდექით ახლა უკვე გაუჩერებლივ. ავტოომობილი თიტქოს სპეციალურად მიდიოდა ჩქარა, რომ მოვეწყვიტე აქაურობას რაც შეიძლებოდა მალე. ბოლოს როგორც იქნა მივაღწიეთ აეროპორტამდე. ჯასტინი ცემდა გასაკვირად უკვე იქ იცდიდა. ერთ ერთ სკამზე იყო ცამომჯდარი და თვალებს აქეთ-იქით აცეცებდა. ჩვენი მისვლისთანავე მამაჩემმა და ჯასტინმა რაღაც გადაულაპარაკეს ერთმანეთს, შემდეგ კი მამაჩემთან გამოთხოვების დროც დადგა. -მამა !! ძალიან მომენატრები-ვუთხარი და ცრემლების ახალი ნაკადი წამომივიდა. -მეც ძალიან პრინცესა!-უფრო ძლიერ მომეხვია-ნუ ღელავ მალე დაგვიბრუნდები აი ნახავ. "რეისი თბილისი- ლოს-ანჯელესი დაეშვა, გთხოვთ დაიკავოთ თქვენი ადგილები" გაისმა ეს მომაბეზრებელი ხმა. ჩავავლე ჩემს ჩემოდან ხელი და გზას გავუდექი ვიწრო კორიდორისკენ. ზურგი ვაქციე მთელს ჩემს ცხოვრებას და აი უკვე ნაცნობი ადგილისაკენ ვიბრუნე პირი. ახლა მხოლოდ ბედმა იცოდა თუ რა მოხდებოდა მომავალში... იმედია მოგეწონათ და გაგახარეთ, რომ დღეს ორი თავი ერთად დავდე :)) კი მეზარებოდა, მაგრამ თქვენი ხათრით :დდ <3 ძალიან მიყვარხართ და აწი უკვე ახალ ფაზაში გადავდივართ, ახალი თავგადასავლებით ასე, რომ მოემზადეთ და ველოდები კომენტარებს! | |
|
| |
| სულ კომენტარები: 7 | |
|
| |
