6:12 PM Welcome To Reality | |
 სანამ შესაძლელობა ჰქონდათ,ყველა სიმართლეს ამბობდა,მაგრამ გადაწყვიტეს რომ თით ადამიანს მხოლოდ ერთხელ შეეძლო სიმართლე აერჩია. ბოლოს როგორც იქნა ბოთლი ჩემზე გაჩერდა. მე სიმართლე ავირჩიე. კითხვას ელისი მისვამდა. -ჰელენ-დაიწყო მან და თვალები აუციმციმდა. უკვე მივხვდი რომ,რაღაც საშინელებას შემეკითხებოდა. -როგორი შეგრძნებაა როდესაც 3 დღის გაცნობილ ბიჭთან,რომელიც შენი მეგობრის ძმაა,წევხარ?-მკითხა და ჩაიცინა. ყელი გამიშრა. ყველა მე მიყურებდა: დეივიდი,ბენი,სალვატორები,ჰეილი ... მთელი კლასი და იქ დამსწრები საზოგადოება. დეივიდმა დინს მუშტი გაარტყა. ოთახში სიჩუმემ დაისადგურა,მხოლოდ რამდენიმე გოგოს გადალაპარაკების ხმა ისმოდა. ძალიან ვიყავი გაბრაზებული,ყველას ჩემზე შთაბეჭდილება შეეცვლებოდა,რაც არ მინდოდა. ელისმა ხომ იცოდა რომ ეს უბრალოდ ხუმრობა იყო?! ნუთუ ახლა თავის მართლების დრო იყო?! მაგრამ რაღაც უნდა მეთქვა,თორემ დეივიდი დინს მოკლავდა. - და როგორი შეგრძნებაა როცა ესეთ ტყუილებს თხზავ?-შევუბრუნე კითხვა და დამცინავი მზერა "ვესროლე" . დეივიდი გაჩერდა და ელისის პასუხს დაელოდა. ის კი დუმდა და ხმას ვერ იღებდა. -Bitch!-ჩავილაპარაკე ჩემთვის რაც ცოტა არ იყოს,ხმამაღლა მომივიდა და ჩემს ძმასთან მივედი,რომელიც ძალიან აფორიაქებულიყო. -დეივიდ,არ ვიცი როგორ უნდა აგიხსნა,მაგრამ ეს ყველაფერი მართლა ტყუილია! არ ვიცი საიდან მოიტანა ელისმა... -სიმართლეს მეუბნები?-მკითხა მან და თვალებში ჩამხედა. -კი დეივიდ! არ ვაპირებ მოგატყუო-ვუთხარი დაბნეულმა და დინს გადავხედე,რომელსაც "ცივი ოფლი" ასხამდა. მან ხომ არ იცოდა რომ მოვატყუე და ალბათ ეგონა,ელისი სიმართლეს ამბობდა. ჩემი ძმა შედარებით დამშვიდდა და გაჩუმდა. მე იქ უკვე საჭირო აღარ ვიყავი და გარეთ გავედი. კიბეებზე ჩამოვჯექი. არ მესმოდა,რაში სჭირდებოდა ელისს ეს ყველაფერი. მე მას ვენდობოდი ასე თუ ისე და მეგობრად მიმჩნდა,ის კი ... ჩაფიქრებული თვალს ვავლებდი ამ საშინელ სამყაროს. რამდენი იმედგაცურება,რამდენი ტკვილი და კიდევ რამდენი რამ მაქვს წინ,ღმერთმა იცის! ნუთუ არ შეიძლება მეც ჩვეულებრივი თინეიჯერევით ვიცხოვრო? გავერთო,დავლიო და არაფერზე ვიფიქრო? მაგრამ როგორც ჩანს მე ესეთი ცხოვრებისთვის არ ვარ "შექმნილი". მაგრამ ,მაშინ რისთვის ვარ?! ჩემი "უაზრო" ფიქრები ვიღაცის ნაბიჯების ხმამ გამაწყვეტინა. უკან ფრთხილად ავიხედე და ბენი დავინახე.  -ბენ?! -ვიკითხე გაკვირვებულმა. მან შემომხედა და გვერდზე მომიჯდა. -იცი,მე მჯერა შენი!-მითხრა და გამიღიმა.  -გიცნობ ჰელენ ბერნს და ვიცი რომ არ ხარ ეგეთი ადამიანი. ყოველშემთხვევაში არ იყავი ...-თქვა და გაიცინა. მეც გამეცინა.  -მადლობა ბენ. ხომ,კარგია რომ გჯერა ჩემი და ვაფასებ ამას,უბრალოდ ვერ ვხვდები რაში სჭირდებოდა ეს ყველაფერი ელისს. -შეიძლება რამე ეწყინა-თქვა და მხრები აიჩეჩა. რა უნდა სწყენოდა?! წყენით არაფერი,მაგრამ... შეიძლება იეჭვიანა ჩემზე და ბენზე! ნუთუ მის გამო,ბენზე უნდა მეთქვა უარი?! -იცი,აქ შენს გამო მოვედი,თორემ იუბილარს არც კი ვიცნობ. -თემა შეცვალა მან. - და შენ თუ არ შემოხვალ,მეც წავალ! -გინდა ერთად წავიდეთ?-თავში მორიგი სულელური იდეა მომივიდა. -რა პრობლემაა. მაგრამ სად? -გზაში მოვიფიქრებთ!-ვუპასუხე მხიარულად და წამოვდექი. -საერთოდ არ შეცვლილხარ-მითხრა ღიმილით და ისიც წამოდგა. -რას უნდა შევეცვალე?-კითხვა დავსუვი მას და უკან შესვლა გადავწყვიტე მობილურის ასაღებად,თუმცა იქ რომ შევსულიყავი,"დაკითხვას" მომიწყობდნენ,ამიტომ ფეხი არ მომიცვლია. როგორც ჩანს კიდევ ერთის საღამოს უმობილუროდ გატარება მომიწევდა. -იცი,მე ვიცი ერთი კარგი ბარი,სადაც ბევრი ხალხი არ არის. შეგვიძლია იქ წავიდეთ,ლუდი დავლიოთ და შემდეგ სახლამდე მიგაცილებ. -ამმ,კარგი და სად არის ეგ რაღაც? -შენს სახლთან ახლოს. უფროსწორად,ძველ სახლთან. "ძველ სახლთან"- ეს სიტყვები გულთან მომხვდა. ნეტა,ეხლა როგორ არიან დედა და ჩემი დები?! ან საერთოდ,ვენატრები რო?! შევეცადე მათზე ფიქრები თავიდან ამომეგდო. -კარგი წავიდეთ. -ვუპასუხე ბენს და წინ გავწიეთ. ბენმა ტაქსი გააჩერა და შიგნით ჩავსხედით. გზაში ტაქსისტმა რაღაც სიმღერა ჩართო,რომელიც ჩემს განწყობას ძალიან შეესაბამებოდა. სავარძელს მივეყუდე და მოვკალათდი. ბენი ჩემსავით გარეთ იყურებოდა. 10 წუთის გასვლის შემდეგ კი,ჩამჩურჩულა მოვედითო. ტაქსისტს ფული გადაუხადა და "ჯენლტმენურად" კარი გამიღო. -ცოტა უნდა ვიაროთ და მივალთ-მითხრა და წინ წავიდა. მეც უკან გავყევი და თან იქაურობას თვალს ვავლებდი. როგორი ნაცნობი ადგილები იყო. მოშორებით ჩემი კორპუსიც დავინახე. ქუჩაში მხოლოდ მე,ბენი და უცნობი ადამიანი მივდიოდით,რადგან უკვე მოსაღამებულიყო. ის ქალი,ბოლოში იდგა და მხოლოდ მის სილუეტს ვხედავდი. მაღალი ქალი იყო,კაბა და მაღალქუსლიანები ეცვა. მისი გამოსახულება ნელ-ნელა გვიახლოვდებოდა. ზემოთ ავიხედე და იმ ქალში დედაჩემის სახე ამოვიცანი...  იმედია მოგეწონათ. ბევრი ვიფიქრე,როგორ უნდა განმევითარებინა მოვლენები,ორი ვარიანტი მქონდა და საბოლოოდ ეს ვარჩე... ბოდიში რომ ესე დავიგვიანე,უბრალოდ ჯერ სანამ 10 კომენტარი აუგროვდებოდა გავიდა რამდენიმე დღე და შემდეგ ეს ბოლო კვირებია სულ საკონტროლოები მქონდა და ამიტომ ვერ ვდებდი. მოკლედ,იმედია მაპატიებთ და ახლა,სანამ წავალ დასასვენებლად,საახალწლო არდადეგებზე უფრო ხშირად დავდებ ახალ თავებს♥ თქვენს კომენტარებზეა დამოკიდებული,როდის დაიდება მოთხრობა,ამიტომ ძალიან გთხოვთ იაქტიუროთ და დააკომენტაროთ თუ კითხულობთ. მიყვარხართ♥)) ამ თავს კი ვუძღვნი-ნინის (Littlemonsternini) მადლობა რომ ჩემს მოთხრობებს კითხულობ♥ ლავ იააა:დ | |
|
| |
| სულ კომენტარები: 6 | ||||||||
| ||||||||
